Wiel Scheeren overleden

Dit is schokkend nieuws voor mij, net als het overlijden van oud voorzitter Jo Janssen destijds. Aan beide oud-voorzitters bewaar ik erg warme herinneringen. Nog niet zo lang geleden las ik een persoonlijk en erg mooi geschreven In Memoriam over Dre Reijnen van de hand van Wiel. Het artikel maakte veel indruk op me, de pen lag Wiel erg mooi in de hand. Nooit had ik kunnen denken dat hij zelf zo snel zou overlijden. Ik heb sinds mijn verhuizing naar België in de jaren negentig van de vorige eeuw helaas geen werkelijk contact meer gehad met Wiel. Ik las over zijn overlijden deze morgen en na de schok kwamen er meteen een aantal mooie herinneringen naar boven.
Ik leerde Wiel kennen in de vroege jaren ‘80 als voorzitter van “Schador”, een tweede Roermondse schaakclub die speelde in De Donderie. Er was toendertijd zelfs een derde schaakclub in Roermond, meer bepaald in Maasniel, waarvan een ander oud-Pionneke lid, Frans Rijvers, voorzitter was. Het waren gouden tijden.
Andere Schador en ‘t Pionneke-coryfeeën toendertijd waren Joost van Vlierden, Ronnie Sonnemans, Ed Crombeen en Michiel Bunnik. We waren zo fanatiek dat een clubavond op dinsdagavond bij ’t Pionneke en op vrijdagavond bij Schador niet genoeg waren. We organiseerden zogenaamde huiskamertoernooien om een derde avond in de week te hebben waarop geschaakt kon worden. Elke week waren we bij iemand anders te gast en werd er een toernooi afgewerkt. Wiels beheersing van de Ponziani-opening was legendarisch destijds en niemand durfde zich daarop inlaten. In zijn huiskamer hing een schilderij van diagrammen van zijn mooiste partij met deze opening. Als je niet aan zet was kon je bewonderend deze partij zet voor zet naspelen. Het was een waar kunstwerk in meerdere opzichten.
Eens per jaar trokken we er een week op uit. Ik herinner me een week op de camping in Montfort, waar Wiel een camper en tent had staan en ook een vakantiehuisje in het Belgische Durbuy. Een week lang werden er spelletjes gespeeld: een klassiek schaaktoernooi, een rapidtoernooi, blufpoker, risk en wat dies meer zij. Eén keer zijn we buiten ons speelhol geweest, niet om van de natuur te genieten, maar om noodzakelijke boodschappen te doen. Het waren jaarlijkse hoogtepunten voor mij waar ik met veel plezier aan terugdenk.
Ik leerde er koken, douches schoon te maken met de handdoek van Wiel en na interventie zijnerzijds zonder, en als ik mij goed herinner werd ik door Joost bijgepraat over de bekoorlijkheden van de Belgische verpleegstertjes die ook een huisje hadden daar in Durbuy. Niemand kon toen vermoeden dat ik later zo’n exemplaar zou leren kennen waardoor ik naar België ben verhuisd. We namen op zo’n week ook elk muziek mee voor onder de bezigheden. “Der Tankerkönig” van Ronnie is daar zo’n beetje ons clublied geworden. Wiel hield erg van de Amerikaanse bluesmuzikant George Thorogood die ik had meegenomen en via hem leerde ik Muddy Waters kennen.
Later, nadat Schador ter ziele was gegaan, is Wiel eerst lid en later een zeer gewaardeerd voorzitter geworden van ’t Pionneke en De Aaj Pionne. Iedereen die hem heeft mogen leren kennen zal zijn/haar eigen herinneringen blijven koesteren. Rust zacht, Wiel!